De ineenstorting van een wereld en de tijd erna – Valeria Bruni Tedeschi in “Wat ons verbindt”
Hevige stemmen klinken in de gang. Cécile (Mélissa Barbaud) en haar man Alex (Pio Marmaï) vertrekken naar het ziekenhuis. De geboorte van hun tweede kind staat voor de deur. Maar wanneer de moeder de kamer van haar zoon Elliot binnenkomt, verdwijnen alle geluiden. Alleen haar handen zijn te horen: ze aait het hoofd van de jongen om hem wakker te maken, ze steekt de slapende armpjes van het kind door zijn trui en strikt uiteindelijk zijn veters.
Dit stille moment van ouderlijke zorg wordt in de loop van de film een weemoedige herinnering. De kleine Elliot (César Botti) wordt tijdelijk bij een buurvrouw achtergelaten. Sandra (Valeria Bruni Tedeschi) is een vrouw van in de vijftig, bewust single, en heeft weinig ervaring met kinderen. En de slimme jongen ondervraagt haar over haar onconventionele levensstijl.
Zelfs op zijn leeftijd droomde ze niet van een man en kinderen, legt Sandra uit aan het kind, dat haar woorden opneemt met de wijsheid van een zesjarige. Tegen de avond zijn de ouders nog steeds niet terug. Elliot krijgt een bed op de bank.
Op een late avond staat Alex huilend voor de deur. Cécile heeft de geboorte van haar dochter niet overleefd. "Laat hem met rust," zegt Sandra wanneer Alex de jongen probeert wakker te maken. In ieder geval deze ene nacht moet het kind zijn moeder in slaap houden.
Dit tragische moment vormt het begin van Carine Tardieus briljante drama "Les réseaux d'alimentaires" (Wat ons bindt), dat de beproevingen en ontberingen van een vader, kind en buurman na het tragische verlies volgt. Gedurende twee jaar volgt de film, die al 780.000 kijkers in Frankrijk heeft getrokken, het veranderingsproces, de aanpassing aan de nieuwe omstandigheden, het verwerken van gevoelens van verdriet en de momenten van vreugdevolle solidariteit die voortkomen uit de pijnlijke gebeurtenis. De wereld stort in en moet weer in elkaar worden gezet.
Plotseling zijn hun buren in hun leven: Sandra (Valeria Bruni Tedeschi) helpt hen hun verdriet te verwerken. Een scène uit het drama "What Connects Us".
Bron: -/Alamode/dpa
En door een toevallige daad van burenhulp wordt Sandra onderdeel van het genezingsproces van het gezin. Het is Elliot die herhaaldelijk de kloof overbrugt, omdat hij van Sandra antwoorden krijgt op vragen die hij zijn vader niet kan stellen.
De kleine César Botti is een van de vele gelukkigen in de cast. De manier waarop de jongen de kinderlijke nieuwsgierigheid en het verdriet van zijn personage in zijn open gezicht uitdrukt, is hartverwarmend. Het helpt dat regisseur Tardieu ("Young at Heart") in zulke emotionele momenten altijd een stapje terug doet, in plaats van te vervallen in opdringerige sentimentaliteit.
Evenmin viert ze de toenadering tussen de eigenzinnige buurman en de jongen als een moederlijk ontwaken. Als onafhankelijke, kinderloze vrouw blijft Sandra altijd trouw aan haar eigen levenskeuzes. Maar ze is klaar om iets nieuws te omarmen, niet vanuit een moederlijke impuls, maar vanuit een diepmenselijke impuls.
Hoewel de film zich aanvankelijk richt op de ontluikende vriendschap tussen een kind en een buurman, verschuift de focus later naar een steeds breder spectrum aan relaties die ongemerkt verweven zijn met een duurzaam sociaal netwerk.
Sandra reageert op de avances van Alex
Eerst richt zich de blik op de verwarde weduwnaar die, tussen overweldigende gevoelens van verdriet en de vervulling van zijn vaderlijke plicht, op zoek is naar zijn weg terug naar het leven.
Dat hij bijna onvermijdelijk verliefd wordt op Sandra is zowel een natuurlijke stap als een cliché dat de film vermijdt met zijn wereldwijze afwijzing van Sandra. "Je bent niet verliefd op mij, je bent verliefd op de situatie," antwoordt Sandra. Valeria Bruni Tedeschi, die de neurotische excentriekeling maar al te vaak heeft gespeeld, geeft het ietwat onhandige personage een kalme overtuigingskracht.
Door de afwijzing van Sandra en de ontluikende liefde van Alex voor de vrolijke kinderarts Emillia (Vimala Pons) verandert de machtsbalans in de groep, waartoe ook Céciles moeder Fanny (Catherine Mouchet) en Elliots biologische vader David (Raphaël Quenard) behoren, die plotseling zijn verantwoordelijkheidsgevoel als ouder ontdekt.
Het is opmerkelijk hoe regisseur en co-scenarist Tardieu erin slaagt de ontwikkeling van haar personages geloofwaardig voort te stuwen. Ze benadert ze met een aanstekelijke vreugde van ontdekking, in plaats van ze te beperken tot clichés en verwachtingen. Wanneer de verzamelde vrienden en familie aan de verjaardagstafel het glas heffen op het leven, is dat geen cliché, maar een gevoel van optimisme dat de personages – en daarmee het publiek – zich krachtig hebben ontwikkeld.
Onderweg heeft “What Connects Us” fundamentele vragen gesteld over liefde, ouderschap, vriendschap, medeleven, behulpzaamheid en de onschatbare waarde van sociale relaties – en deze op een levendige, wonderlijk onvolledige manier beantwoord.
“What Connects Us,” geregisseerd door Carine Tardieu, met Valeria Bruni Tedeschi, Pio Marmaï en Vimala Pons, 106 minuten, FSK 6 (in première in de bioscoop op 7 augustus)
rnd
